Przedszkola, szkoły dręczą rodziców dzieci niełnosprawnych

Wczoraj dowiedziałam się o zmaganiach mojej koleżanki w prywatnym przedszkolu, gdzie pracują panie specjalistki od autyzmu (z dużym doświadczeniem bo pracowały kiedyś w naszym Ośrodku). Koleżanka ma syna z zespołem Aspegera (najprawdopodobniej). Aż mnie trzęsie w środku, jak myślę o podejściu pań do dziecka i matki. Dla mnie to jest nękanie rodziny i kompletny brak zrozumienia tego, że nie można ludziom wciskać swoich najmądrzejszych na świecie teorii na siłę, że trzeba ich słuchać, dbać o komfort takiej rodziny. Myślę, że panie są przekonane, że robią to dla dobra tego dziecka, ale z boku i ze strony matki wygląda to strasznie. To jest dręczenie a nie pomoc i wsparcie. I przypomina mi się nasza ubiegłoroczna "przygoda" ze szkołą nr 11. Brrr. I co z tego, że ktoś chciał (chce) dobrze? Efekt był, jaki był. I tu jest podobnie. Teoretycznie dziecko trafiło do najodpowiedniejszego dla niego miejsca. Niestety tylko teoretycznie. Jestem zła, jestem wręcz wściekła, że tam, gdzie taki rodzic i dziecko powinni otrzymać pomoc, otrzymują udrękę. Napiszę o tym szerzej, jak się koleżanka zgodzi bo może czasem trzeba niektórym specjalistom pokazać sytuację z drugiej strony.
Rok temu napisałam list do dyrekcji szkoły nr 11 z naszymi refleksjami po pobycie tam. List leży nadal w domu, nie wysłałam go w końcu. Odpuściłam, myśląc, że nie będę walczyć z całym światem, że szkoda moich nerwów. Ale może jednak nie powinnam była, może do tego wrócę. Rola pokornego cielęcia nie za bardzo mi pasuje.