Kolejny tydzień

Dni lecą, jedne pomyślniej, inne mniej. Jędrek na zajęciach zachowuje się różnie. Przeważnie nie najgorzej, aczkolwiek zdarzają się różne chwile. Np. dzisiejsze zajęcia z SI, połowę przeprotestował bo chciał spać (zasnął w drodze na zajęcia). Ale poza tym w ostatnim tygodniu nie było źle. Na zajęciach z hipoterapii w czwartek Jędrek był bardzo zadowolony, co nas utwierdziło w przekonaniu, że ta forma zajęć Jędrkowi pasuje, choć to tylko jeżdżenie w kółko na koniku. W piątek u pani psycholog też całkiem dobrze pracował, głównie układał piankowe puzzle z pojazdami. Wczoraj na zajęciach grupowych był w dobrym humorze, ładnie się poddawał temu, co było trzeba robić. Bardzo szwankuje jego samodzielność (co jest mocno widoczne na takich zajęciach grupowych; prawie we wszystkim trzeba mu pomagać, wspomagać go), ale dobrze jest jak współpracuje, poddaje się, nie buntuje. Wczoraj było naprawdę ok.
Tylko to porównywanie... Jak porównuję Jędrka do innych dzieci, to się dołuję.
Wróciłam dziś taka zdołowana z lekka (?) z zajęć, po licznych głupkowatych przygodach (typu uciekł mi autobus itp. itd.), myśląc sobie pesymistycznie o tym, że nie wiem, czy cała ta nasza praca i wysiłek ma większy sens (bo albo my nie tak pracujemy jak trzeba, albo Jędrkowi jest za mało, albo nic mu nie pomoże). Włączyłam TV, posłuchałam o powodziach i pomyślałam: "Kobieto, nie narzekaj!" Po czym zdecydowałam się po raz kolejny popracować z Jędrkiem (pracowaliśmy przed zajęciami, ale skończyło się to mało optymistycznie buntem Jędrka, aczkolwiek zaczęło fajnie, bardzo ładnie pokazywał mi palcem obrazki). Tym razem cała praca była pozytywna. Jędrek ładnie podpisywał obrazki etykietami (z daleka) a potem mi podawał (przynosił) odpowiednie obrazki. I nawet nie było większego problemu z samodzielnym schylaniem się!
Co poza tym? W niedzielę mieliśmy komunię starszego syna. Wszystko było fajnie. Jędrkowi też się podobało (on bardzo lubi takie imprezy). Tylko zdarzyła mi się po raz pierwszy niemiła sytuacja w kościele. Otóż przed mszą Jędrek sobie coś tam gaworzył (nie krzyczał bynajmniej). Odwróciła się starsza kobieta i ze złością spytała, czy on nie może się powstrzymać. Ja jej na to, jeszcze grzecznie, że to jest dziecko niepełnosprawne. Ona, bynajmniej niezmieszana, że nie powinien tu być, bo PRZESZKADZA. Oj, zagotowało się we mnie. Powiedziałam jej, że powinna się wstydzić, jeśli uważa, że niepełnosprawne dzieci powinno się zamykać w domu i w ogóle powinna się wstydzić swojego stosunku do niepełnosprawnych. Odwróciła się bynajmniej nieprzekonana, a we mnie się gotowało. Ale starałam się i staram powstrzymać swoją złość, żeby nie być taką samą głupią babą.
Niestety obserwuję u siebie duży poziom złości. Moja frustracja, problemy z Jędrkiem rodzą we mnie złość. Do świata, do Pana Boga, do ludzi. Wiem, że to nielogiczne. Ale prawdziwe, aczkolwiek staram się to kontrolować, w sensie - mieć tego świadomość, co z czego wynika.
A na basenie sielanka. Jędrek pływa pięknie.
PS. Dziś, zdesperowana, spytałam Jędrka, czy będzie się kiedyś z nami komunikował. A on mi na to: NIE. No to mnie pocieszył, gałgan jeden.