W tym tygodniu

W tym tygodniu zaniedbałam regularne
pisanie. Jakoś tak mi się nie chciało. Na szczęście prawie
wszystko szło zgodnie z planem.

W poniedziałek chłopcy pojechali na
zajęcia z wczesnego wspomagania do pani logopedy i na SI. Obie panie
Jędrka chwaliły.

We wtorek, środę i czwartek –
basen. Andrzej twierdzi, że Jędrek poczynił już takie postępy,
że będę zdumiona jak go zobaczę w wodzie.

Dziś też byli na zajęciach z
wczesnego wspomagania w z panią psycholog. I generalnie Jędrek
pracował dobrze. Co prawda przy niektórych zajęciach był
„odjechany” (najwyraźniej nudziło go wkładanie zwierzaków do
drewnianej układanki), ale za to np. przy nawlekaniu koralików cały
się koncentrował i świetnie robił to zadanie sam. Bardzo też
spodobało mu się układanie wieży z kubeczków (czasem mu
wychodziła co prawda Krzywa Wieża w Pizie, ale ważne, że się
nie przewracała;) Generalnie to te zajęcia miałyby sens, gdyby...
nie odbywały się raz w miesiącu. Wtedy pani miałaby okazje lepiej
poznać Jędrka.

Tak czy siak, cieszy mnie, że Jędrek
chodzi z przyjemnością na wszystkie zajęcia z wczesnego
wspomagania. No i basen! To jest strzał w dziesiątkę.

Tylko praca w domu leży odłogiem od
poniedziałku. W jedyny wolniejszy wieczór, czyli wczoraj Jędrek
był zmęczony (bo wstał o 4 rano), a mnie bolały zęby
(tradycyjnie po wizycie u dentysty). W pozostałe wieczory musiałam
chodzić na rady (czy też jedną radę;) i wywiadówki (dwie). Więc
proszę o usprawiedliwienie.

Chciałam też podziękować wszystkim
za słowa wsparcia. Jako, że rozesłaliśmy wici o 1 %, trochę
ludzi się do mnie odezwało. Dziękuję Wam, nie tylko za obiecaną
pomoc, ale i za każde dobre słowo. Nie wyobrażacie sobie, jak
bardzo jest mi ono potrzebne, jak bardzo jestem Wam za nie wdzięczna.

Niektórzy mówią, czy piszą mi o
postępach Jędrka, że widać, że się ładnie rozwija itd. Nie
wiem, staram się o tym nie myśleć, tylko robić swoje. Bo gdy
zaczynam myśleć, to zaczynam porównywać, widzieć, jak daleko nam
do normalności, którą nie wiadomo, kiedy i czy w ogóle dogonimy.
Dlatego robimy co możemy, cieszymy się, z tego, co jest, z naszych
małych postępów i tyle. Nie możemy przecież zamartwiać się
negatywnymi stronami życia.

PS. A KTA mnie znowu wkurza. Oj wkurza
tak bardzo, że kiedyś nie wytrzymam i napiszę wszystko, co o nich
sądzę.

PS2. Andrzeja KTA też wkurza. I to jak!