Przeprosiny

Doszłam do wniosku, że powinnam przeprosić Państwo Polskie i moje
Miasto. Poważnie, bez kpiny. Bo ja tu narzekam, jak niewielką pomoc
otrzymujemy, a tymczasem wcale taka niewielka ona nie jest.
Oczywiście jak się porówna do potrzeb chorego dziecka, to 
niewielka, ale jak się porówna do niczego, to jednak wielka. A
nasze Państwo bogate nie jest. Taka Kanada, czy Szkocja dużo
zasobniejsze, a z tego, co piszą Maya i Agnieszka (w Księdze
Gości), to tam jest gorzej, jak u nas. Od Państwa i Miasta mamy:

• 
  

  
  nauczyciela
  wspomagającego w zwykłym przedszkolu (luksus nie do przecenienia)
  

  
  


• 
  

  
  8
  godzin w m-cu wczesnego wspomagania
  

  
  

I sporadycznie zajęcia w Dać szansę (mieliśmy bo, czy mieć będziemy
dalej, to wątpliwe).

Aaa, i
jeszcze z pomocy społecznej sfinansowali nam obiady dla dzieci przez
4 miesiące.

A i
możliwość zbierania 1 % na terapię Jędrka !

Postanowiłam
docenić i już więcej nie marudzić, a przynajmniej nie narzekać
na Państwo - Miasto.

Aczkolwiek
nie mam jeszcze pomysłu na kogo teraz „zwalę winę”. Bo to jest
tak. Gdy ponad 2 lata temu dowiedzieliśmy się o chorobie Jędrka,
świat się nam zawalił, uważałam, że przytrafiło nam się coś
strasznego, że jestem w wyjątkowo trudnej sytuacji. Szybko doszłam
do wniosku, że moje nieszczęście jest moim nieszczęściem i od
innych mogę oczekiwać najwyżej współczucia, ale radzić sobie
muszę sama. Jednakże, mimo że żyję w tym kraju lat prawie 40 i
wiem, jak tu jest, uważałam, że obowiązkiem Państwa, Miasta jest
leczenie, rehabilitacja chorych dzieci (i ogólnie ludzi). Wiadomo,
urodziłam się i żyłam w czasach darmowej służby zdrowia,
edukacji itd. Wszystko nam się należy. A już nam, rodzinom
niepełnosprawnych, szczególnie. Rzeczywistość jest jaka jest. I
do kogo mam mieć pretensję? Do Pana Boga, że nas obdarzył
autyzmem? Do siebie, że nie jestem na tyle zdolna i zaradna by
zarabiać miesięcznie dodatkowo 3 tysiące na terapię i nie wyciągać
do nikogo ręki o pomoc? Najłatwiej mieć pretensję do Państwa, do
polityków, do urzędników. Ale koniec, postaram się nie kwękać.
Najwyżej streszczać problem, hehe.