Drugi rok terapii w Warszawie

Po wakacjach okazało się, że pani Marta nie może kontynuować pracy
z Jędrkiem w terminach, które by nam pasowały. Na szczęście
przygarnęła nas Asia, uczennica pani Wianeckiej, u której jesteśmy
do dziś. O Asi pisałam wielokrotnie. Jest to moja ukochana
terapeutka. Nie, nie jest wszechwiedząca, nie jest moim Bogiem,
oduczyłam się patrzeć na terapeutów jak na wyrocznie (chciałoby
się, ale prawda jest taka, że nikt nie ma złotych patentów na
wszystkie dzieci). Asia przede wszystkim solidnie wykonuje swoją
pracę, jest jedną z nielicznych w Polsce osób znającą się na
manualnym torowaniu głosek, z Asią doskonale mi się rozmawia i
czuje. Asia stara się mnie rozumieć, nie lekceważy moich obaw,
wątpliwości, czy stresów związanych z terapią. Asia jako
pierwsza, gdy dostrzegła, że emocjonalnie wymiękam, kazała mi
przystopować, odpocząć, dała rozgrzeszenie od pracy. Asia docenia
to, co robię, czuję w niej wsparcie i aprobatę (jakże potrzebną
każdemu w swej pracy). Asia mi wierzy w to, co mówię o Jędrku, a
nie traktuje tego, jak banialuki matki fantastki. Wyjazdy do Warszawy
to nie ciężki obowiązek, ale oczekiwane przeze mnie spotkania
(aczkolwiek co tygodniowe spędzanie 6 godzin w samochodzie rozrywką
nie jest). Owszem bywa ciężko emocjonalnie, o czym za chwilę, ale
też trzeba widzieć, co już osiągnęliśmy dzięki Asi. Zaczęliśmy
do niej jeździć we wrześniu 2008, regularnie co tydzień w piątki.
Oczywiście zdarzały nam się przerwy 2-3 tygodniowe, kiedy Asia nie
mogła, ale też w innych terminach robiliśmy 2-3 dniówki. Czasem,
od maja, jeździliśmy po 2 razy w tygodniu.

Pierwsze miesiące były straszne. Bo metoda łatwa nie jest. Tu nie ma
pieszczenia się, oczekiwania, że dziecko zechce. Tu ma robić i
koniec. A jak trzeba, to jest i holding. Ale nie z Jędrkiem te
numery. Buntował się straszliwie. Przez jakiś czas Andrzej jeździł
sam na zajęcia bo ja emocjonalnie wymiękałam. Ale trafiła kosa na
kamień. Jędrek się buntował, a charakterek to on ma (z pozoru
jest tylko taki łagodny, ale gdy ktoś coś próbuje na nim wymusić,
łatwo się nie poddaje). Przed Bożym Narodzeniem zaczął pasować,
poddawać się z lekka. Asi, jako pierwszej terapeutce udało się z
Jędrka wydobyć, że potrafi czytać, że rozumie dużo więcej, niż
to się pozornie wydaje. Gdzie indziej terapeuta miał wątpliwości,
czy on rozumie: daj czerwony (klocek, a do wyboru miał całe dwa),
tu Jędrek podawał obrazek żyrafy, wybierając z kilku obrazków
różnych zwierząt odpowiadając tym na pytanie: Kto ma długa
szyję? Łatwo oczywiście dalej nie było, ale robił różne trudne
zadania, często na buncie, ale robił. I coraz lepiej mu szła
artykulacja. Widać też było, że to chce, przy tym najchętniej
współpracował. Na początku było to przy pomocy Asi (MTG), przy
zatkanym nosie, potem nauczył się panować i sam sobie zatykał nos
(a czy Wy wiecie, że sobie zatykacie nos mówiąc? hehe). To była
bardzo ciężka praca. Jędrek robił przeróżne edukacyjne zadania,
pracowaliśmy nad samodzielnością, ale wciąż się przy tym
buntował. Może chciał swoim buntem powiedzieć: róbcie ze mną
artykulację? A może ten typ tak ma. W każdym bądź razie od
wakacji robimy głównie artykulację i postępy Jędrka można było
śledzić w moich notatkach (kto uważnie czytał). Na początku
udawało się wydobywać z Jędrka nowe dźwięki, bo nie wszystkie
były od razu. Potem zaczął powtarzać niektóre sylaby prawie
samodzielnie, z niewielkim wspomaganiem (że tu dotknąć, albo tam).
Pod koniec lipca pojawiły się całkowicie samodzielnie powtarzane
sylaby. Potem coraz więcej sylab, coraz łatwiej. Powtarzanie
różnych sylab jedna po drugiej (czyli takie 2 sylabowe wyrazy
mówione sylabami z przerwą). Teraz jesteśmy na etapie prób
płynnego łączenia sylab (u Asi wychodzi to pięknie w wielu
przypadkach). No i Jędrek czyta, czy też odpowiada na pytania z
podpowiedzią mimiczną (bez wzorca słuchowego).

Poza tym Asia nauczyła Jędrka dmuchać! I pić przez słomkę. Jak ktoś
myśli, że łatwo nauczyć takiego autika (jak to ładnie nazywa
autystów Magda i chyba sobie przygarnę tą nazwę), to się głęboko
myli. Jeszcze jakby go pluć nauczyła (wypluwać wodę), to by było
pięknie. Ale na to musimy mieć więcej czasu, na razie szkoda
mi tych nielicznych zajęć na plucie:)

Co jeszcze? W ciągu tamtego roku jeździliśmy też kilkakrotnie na
konsultacje do pani Eli i były to zawsze dużo wnoszące zajęcia.
Aczkolwiek mam wrażenie, że dopiero w sierpniu weszliśmy na dobra
drogę, właściwy trop (ale o tym pisałam już na blogu).

A co Jędrek na to wszystko? Nie mogę jeszcze powiedzieć, że jeździ
na te zajęcia z radością. One są trudne i dla niego, to jest
naprawdę kawał ciężkiej pracy. Ale też, gdy mu się udaje, gdy
robi postępy w artykulacji, widać satysfakcję i radość. Nie tylko
w nas, ale i w Jędrku. Bo on wyraźnie chce mówić. Nie chce się
komunikować obrazkami.

O tym, co robiliśmy w czasie tego roku w Białymstoku będzie w następnej
notatce. Jutro. I jutro zakończę moją długą opowieść, którą
przeczyta chyba tylko mój mąż, żeby poprawić mi błędy;)