Blog terapią

Tak, Maya ma rację. Pisanie bloga to kuracja, terapia rodzica. Bo nami
nikt się nie zajmuje. Psycholodzy, terapeuci nam dowalają różne
informacje wagi ciężkiej, a my mamy być dzielni. Ja np. na
początku naszej drogi usłyszałam od pani psycholog, która nas
widziała 10 minut (wcześniej widziała nas pani pedagog i tamta
mogła od niej mieć informacje): "Tak, to widać, że z tym
dzieckiem jest coś nie tak. Nie wiem jeszcze czy to autyzm, czy
upośledzenie. Ale proszę nie liczyć na to, że kilka lat terapii i
dorówna do innych dzieci". A potem jeszcze beztroskie (tak to
przynajmniej odebrałam) : „O, widzę, że jest Pani w depresji. To
dobrze. To dobrze rokuje.”


Jedna nasza terapeutka na wstępie nas poczęstowała tekstem: „Autyzm
jest nieuleczalny”. Na tamtym etapie wolałam wierzyć, że jest.


A teraz ten film („Na imię ma Sabine”) i słowa: „Na co Ty liczysz,
nie łudź się”.


Tak się dba o nasze uczucia. Z drugiej strony, gdy chcieliśmy zrezygnować z
zajęć z psychologiem we wczesnym wspomaganiu, by mieć
sensowniejszą liczbę zajęć z logopedą, nie mogliśmy bo jak
powiedziała pani w Ministerstwie (a tak!) : „Psycholog musi być.
Bo to jest terapeuta całej rodziny.” A ja za przeproszeniem,
pierdzielę taką terapię rodziny.


Sama się terapeutyzuję na tym blogu. I dlatego tyle piszę. Nie dla
innych, dla siebie. A jeśli komuś przy okazji moja pisanina się do
czegokolwiek przyda, to dobrze. Mi jest to potrzebne.


H.