Jędrek - rybka - historia bynajmniej "niewodna".

Dziś mam się zdecydowanie lepiej. Wczoraj zafundowałam sobie terapeutyczne spotkanie z koleżanką i najwyraźniej działa. Nie wiem, co prawda czy uleczyliśmy przyczynę, czy tylko znieczuliliśmy problem tymczasowo.
Bardzo trudno jest zobaczyć problem. Na jedną prostą scenkę dwoje ludzi patrzy i każdy inaczej widzi, co innego zobaczy, opowie. A co dopiero zobaczyć swój duży złożony problem. Dlatego tak trudno mi nawet tylko zorientować się, dostrzec naszą rzeczywistość. A co dopiero dogrzebać się do przyczyn, zależności, przewidzieć skutki. Ale zanim zacznę po omacku działać, chcę się skupić na tym. Nie chcę już robić aby robić, na oślep, aby więcej, co mi kto zaleci. Nie chcę już usypiać wyrzutów sumienia pracą-terapią. Nie chcę chować się przed spojrzeniem rzeczywistości w oczy.
Przez 5 lat uciekałam w terapię mając nadzieję, że za jakiś czas stan Jędrka będzie taki, że będę mogła zmierzyć się z rzeczywistością. Co jakiś czas musiałam rezygnować z pewnych ambicji-nadziei. Schodziłam w dół i w dół, aż zeszłam prawie już chyba tak, że niżej nie ma dokąd. Wtedy się na parę miesięcy oderwałam, powierzyłam Jędrka terapeutom w Ośrodku a sama zajęłam się sobą. Nie, nie mam żadnych wyrzutów sumienia. Myślę sobie, że mój organizm jest mądry i wie, ile jest w stanie znieść i że potrzebuje regeneracji. Nawet mi się wydawało, że już odpoczęłam, że już mam siły na coś nowego. Tak, ale niezwiązanego z Jędrkiem i terapią. W momencie, gdy usłyszałam w Ośrodku: "pół roku minęło, odpoczęliście, pora wziąć się do roboty" wpadłam w doła, panikę i w końcu w bunt. Nie, jeszcze nie. Nie jestem gotowa. Więc powoli i uważnie, przyglądając się mocno, czy to, co robię jest w zgodzie ze mną. Nie, nie zafunduję sobie kolejnej męczarni "dla dobra dziecka". Bo to wcale nie będzie dla niego dobre, jak to będzie dla mnie męczarnią.
Nie, nie postawię terapii czy leczenia ponad komfort i poczucie bezpieczeństwa Jędrka. To nic, że on się zachowuje jak dziki. To nic, że jest jednym z najgorzej funkcjonujących dzieci w Ośrodku. To nic, że nic nie robi i wygląda na, że okopuje się w tym swoim "dajcie mi święty spokój", a chciałoby się, żeby się włączał jak inne dzieci. To nic, że ma tyle autostymulacji, że czasem wygląda na kompletnego świra. On oprócz swoich dużych ograniczeń wynikających z autyzmu, przeszedł ciężką traumę w ubiegłym roku w szkole. Doświadczył też zbyt wiele terapii na siłę, ponad jego możliwości przyjmowania.
Nie, nie spieszmy się. Powolutku. Szukajmy tego, co sprawia mu przyjemność. Wciągajmy drobnymi sukcesami. Na szczęście w Ośrodku to rozumieją. Dostałam ostatnio dwie pozytywne informacje. Że ładnie współpracował podczas stymulacji sensorycznej. Że współpracował przez całe zajęcia plastyczne. I tego się trzymajmy, tych drobnych kroczków. Taki jest Jędrek. W całości jego stan zasmuca i przygnębia i może niezbyt dobrze rokuje. Ale jak nie przymierzymy go na naszych oczekiwań, to możemy się cieszyć drobiazgami. Przede wszystkim chcę próbować rozumieć Jędrka, a nie go naginać do tego, co powinno, co chciałoby się, żeby by było.
Jędrek jest rybka, ale nie złota, co spełnia nasze życzenia.