Do innych rodziców

Z powodu naszej chwilowo zwiększonej poczytności czuję się zobowiązana napisać coś mądrego. Tyle że ja w zasadzie nie mam nic mądrego do powiedzenia.
Chciałabym zwrócić się do rodziców dzieci z problemami, rodziców dzieci autystycznych, którzy tu zajrzeli. Zwłaszcza tych świeżych, którzy są na początku ich drogi lub tych, którzy podejrzewają, że ich dziecko nie rozwija się prawidłowo. Po pierwsze bardzo mocno Was wszystkich przytulam. Pamiętajcie, że mimo wszystko nie jesteście sami, że wokół Was są ludzie, którzy Wam pomogą. Po drugie - nie lekceważcie problemu swojego dziecka. Wiem, że to bardzo trudne, że człowiek ma naturalną skłonność tego nie zauważać, wypierać myśl, że z jego dzieckiem jest coś nie tak. Nawet jeśli koniec końców okaże się, że to fałszywy alarm i przesadzona reakcja na pewne dręczące Was niepokoje dotyczące rozwoju Waszej pociechy, to na pewno krzywdy swemu dziecku nie zrobicie zapisując go na jakieś zajęcia rozwijające go intelektualnie i ruchowo. Mimo wszystko im wcześniej zaczniecie szukać, tym lepiej pomożecie swojemu dziecku. Droga przez specjalistów bywa długa i dobijająca, ale chodzi o Wasze dziecko. Im wcześniej coś zaczniecie robić, tym większą macie szansę powodzenia. Im wcześniej zaczniecie właściwie stymulować, rozwijać Wasze dziecko, tym większa szansa, że pójdzie do szkoły jako zdrowe dziecko i będzie tam sobie dobrze radziło.
Oczywiście to się nie sprawdza w każdym przypadku. W tych trudniejszych, trzeba zaakceptować inność dziecka i cieszyć się każdym małym kroczkiem. My akurat jesteśmy takim ciężkim przypadkiem. Chciałam uprzedzić innych, może się usprawiedliwić (?) - my nie jesteśmy żadnych wzorem do naśladowania. Robiliśmy i robimy, co mogliśmy i potrafiliśmy, ale na pewno popełnialiśmy i popełniamy szereg błędów. Nie pracowaliśmy z Jędrkiem tymi najbardziej zalecanymi przez większość specjalistów metodami. Na pewno można było i dalej można lepiej, mądrzej, więcej. Jesteśmy bardzo przeciętną rodziną, żaden tam wzór do nieśladowania dla młodych rodziców dzieci autystycznych. Proszę się nami zbytnio nie sugerować. Bo i zresztą efekt naszej pracy niezbyt powalający. Jak na razie ;))) Ktoś się może spyta, po co pchacie się więc na świecznik, jak żaden z Was wzór. Powody są różne, ale między innymi i taki by pokazać przeciętność, że życie z autystą i jego terapia, to nie bajka i pasmo spektakularnych sukcesów. Więc, jeśli Tobie, inny rodzicu, też nie za bardzo wychodzi, to widzisz - nie jesteś sam.
Ten rok jest dla nas wyjątkowo trudny, ale mimo wszystko wierzę, że będzie dobrze, że znajdziemy swoją drogą, miejsce, gdzie Jędrkowi i nam z nim będzie dobrze. Wierzę, że będę mogła Wam kiedyś z pełnym przekonaniem powiedzieć - MOŻNA BYĆ SZCZĘŚLIWYM MAJĄC "INNE" DZIECKO. Czasami bywam bardzo blisko tego stwierdzenia.