Szpital w domu

Chłopaki wrócili z kolejnego turnusu. Andrzej miał napisać notatkę, ale dziś na basenie coś mu się stało z palcem. Właśnie siedzi w poczekalni u ortopedy...
A tak było fajnie na basenie. I wczoraj i dziś. Myślałam sobie - odreagujemy w weekend wszelkie kłopoty. Będzie basen i rozrywki. No i na basenie było faktycznie fajnie. I Piotrek sobie popływał (i to ładnie) pod okiem pana Jarka, i Jędrek pływał, dokazywał. Dziś patrzyłam na niego z zachwytem i myślałam o tym, jak fajnie się Jędrek teraz bawi w wodzie, głównie z Andrzejem, bo ja za słaby pływak jestem. A przecież jak zaczynaliśmy chodzić na basen 4 lata temu, to tylko skakał w brodziku i sukcesem było uchwycenie przelotnego kontaktu z nim. Teraz też nie jest tak, by współpracował i robił, co mu się powie. On w zasadzie dalej robi to, co on chce, ale czasem da się na coś namówić i w ogóle zupełnie inny jest z nim kontakt.
Chorują nam ostatnio chłopaki. Niby nic bardzo groźnego, ale ciągle coś jest nie tak. Z Jędrkiem też. Mimo to ciągniemy nasze terapie regularnie. Asia mówi, że Jędrek ma za dużo, że jest przemęczony. Może ma i rację, myślę nad tym. Bo niby on daje radę i cieszy się nawet z wszelkich wyjść z domu na terapie (jak jechał na turnus, to też się cieszył:) Ale z drugiej strony, to my sami już chyba nie nadążamy emocjonalnie za tym wszystkim. Musimy to przemyśleć. Może nie łapać tak wszystkiego? Tylko z  czego zrezygnować? Od września Jędrek pójdzie do szkoły, nie będzie wczesnego wspomagania, nie będzie tak częstych wyjazdów na turnusy, samo to się ukróci.
A wczoraj u pani pedagog z wczesnego wspomagania, pani Marty, Jędrek grał na pianinie (po swojemu, ale na początku mu szło zadziwiająco fajnie), słuchał pani Marty i uczyliśmy się dwóch piosenek. Trochę z powtarzaniem, trochę z ruchami. Jędrek był co prawda niemrawy (jednak chory), ale widać było, że mu się podobało. Szkoda, że ja taka mało muzyczna jestem bo Jędrek wyraźnie lubi muzykę.
Z ciekawostek. Mimo, że Jędrek zna i lubi miejsce i panią, to nie chciał wczoraj wejść do nowej sali (z pianinem). Jednak ma silny opór przed nowością. Strach, typu: co mnie tu czeka? Gdy idziemy do nowych sklepów, pizzerii, czy znajomych, nie okazuje takich obaw. Wyraźnie rozgranicza: tu jest rozrywka, wiec ok, a tu jest terapia, a skoro nowa, to niewiadomo, czy fajna, lepiej nie ryzykować.
W poprzedniej notatce Andrzej napisał, że  wspomniano o nas, przytoczono jakieś moje słowa w artykule pana Marcina Turkota o autyzmie. Jak zajrzałam w komentarze pod artykułem, to zrobiło mi się niedobrze. Nie wiem, czy ludzie tam piszą tylko po to, by się kłócić i prowokować? Swoją drogą jednak większość kompletnie nie rozumie, czym jest autyzm, spłycając to do złego zachowania. Ludzie upraszczają straszliwie. Lepiej funkcjonujący autysta, ale ze złym zachowaniem to rozpuszczony bachor, a gorzej funkcjonujący, o którym się tego nie da już powiedzieć, to pewnie niedorozwój, który powinno się zamknąć w klatce. Niedobrze mi się robi, gdy czytam tego typu wypowiedzi. Odechciewa się wszystkiego, uświadamiania społeczeństwa, które i tak wie lepiej. Oj, przydałby się autysta w rodzinie każdemu mądralińskiemu, chyba dopiero wtedy by coś niektórzy zrozumieli.