Dylematy

Myślę sobie, że moje poirytowanie, że moje doły, często wynikają z braku pewności, przekonania, że wszystko co robimy z Jędrkiem jest dobre i wystarczające. O pewnych rzeczach wiemy, że powinniśmy robić inaczej  (patrz: nieszczęsny przykład cukierków, niestety tylko jeden z wielu), a jednak nie mamy siły tego zmienić.  Bo tyle jest do zmienienia w życiu, że na wszystko nie ma sił. Jest też dużo kwestii, których nie jesteśmy pewni bo dostajemy ze świata sprzeczne informacje na ten temat. Jeden terapeuta mówi np., że nagrodą w pracy powinna być sama satysfakcja z wykonanej pracy, drugi zachęca do stosowania systemu nagród. Jeden zachęca do używania piktogramów, inny mówi, że to będzie hamować jego mówienie. Itp itd. Przykładów można by mnożyć. A w tym wszystkim my, którzy musimy wybierać i wybieramy. Co nie oznacza jednak, że po wybraniu jesteśmy super pewni naszego wyboru i już się nie wahamy. Cały czas pozostaje we mnie niepewność słuszności dokonywanych wyborów. Czy słusznie robimy pracując metodą Wianeckiej, a nie najbardziej popularną behawioralną? Czy słusznie zrobiliśmy, że zostawiliśmy Jędrka w zwykłym przedszkolu, a nie oddaliśmy do przedszkola integracyjnego albo przedszkola dla autystów? Robimy to, co nam się wydaje bardziej sensowne, ale pewności nie mamy.
To, nad czym ubolewam to fakt, że uważam, że Jędrek nie ma intensywnej jednorodnej terapii. Nie mamy takiej możliwości. Łatamy więc tym, czym możemy.