Jestem dumna z mojego synka

Relacja z dnia dzisiejszego w punktach bom padnięta. Mimo że:

• 
  

  
  Wyspałam
  się. Jędruś dobrze spał w nocy, żadnych rannych awantur ani
  wczesnej pobudki.
  

  
  


• 
  

  
  Rano
  spotkałam panią od gimnastyki korekcyjnej w przedszkolu. Chwaliła
  Jędrka, że zrobił ogromne postępy, że widać dużą zmianę w
  jego zachowaniu. Jest cały czas radosny, wykonuje różne polecenia
  itd.
  

  
  

• 
  

  
  Dostałam
  sms od naszej terapeutki Asi. Obejrzała nagrania Jędrka z bloga. I
  napisała tak: „ Filmy na waszym blogu wymiatają. Skubany
  naprawdę zna francuski. A nie mówiłam, trzeba zacząć mu
  wprowadzać historię Polski:) Gratuluję, macie małego geniusza.
  Buźka”. Cieszę się, że Asia tak myśli, że nie podważa
  tego. Bo wiem, że w takim np. KTA by mi nie uwierzyli.
  Powiedzieliby, że go naprowadzam itd. Kiedyś nie chcieli nam
  uwierzyć, że Jędrek umie czytać. Dalej nie wierzą. A ja mam
  dość udowadniania terapeutom, że Jędrek wie znacznie więcej,
  niż im się wydaje. Sami nie potrafią tego odkryć, i nie wierzą
  rodzicom. Przez takie traktowanie moich słów, często czułam się
  wobec różnych terapeutów, jak głupia matka, co ma bujną
  wyobraźnię. Teraz mówię komuś o zdolnościach Jędrka, jeśli
  wzbudza moje zaufanie, jeśli widzę, że warto mu to powiedzieć
  (jak np. pani logopedzie na Rzemieślniczej). A jak nie, to nie musi
  wiedzieć. Ale sobie nie dam już wciskać, że moje dziecko nie
  rozumie itd. Dzisiejszy Asi sms napełnił mnie dumą. Skoro
  terapeuta to widzi, potwierdza, to już nie są tylko moje słowa.
  Zamierzam myśleć i mówić wszem i wobec, że mam genialnego
  synka. Chcę być z niego dumna głośno, chcę by on był
  dumny z siebie.
  

  
  

  
  Zdaję
  sobie sprawę z tego, że takie zdolności to nie wszystko. Że to
  trzeba jeszcze umieć wykorzystać. Że co z tego, że on ma taki
  potencjał intelektualny, skoro nie potrafi się nijak sprzedać,
  pokazać tego. To są Jędrka problemy, nad którymi pracujemy. Ale
  nie zmienia to faktu, że trzeba się cieszyć z jego zdolności. I
  próbować je wykorzystać. A nie negować i umniejszać ich
  znaczenie.
  

  
  


• 
  

  
  Pojechałam
  dziś z Jędrusiem autobusem na drugi kraniec miasta na zajęcia z
  logopedą (wczesne wspomaganie). Mój super chłopczyk był bardzo
  dzielny, nie robił żadnych problemów w autobusie, w drodze, nawet
  się cieszył. Pomyślałam sobie, że mamy wielkie szczęście, że
  Jędrek nie ma wielkich zaburzeń sensorycznych, że zachowuje się
  normalnie bezproblemowo w miejscach publicznych. Później u pani
  logopedy, której zarówno osobowość jak i zajęcia bardzo mi się
  podobają, też było dobrze. Jest to inny sposób pracy jak u Asi w
  Warszawie. Jędrek jeszcze słabo współpracuje, ale ważne, że
  nie protestuje. Tylko cukierków nie może dostawać w trakcie zajęć
  bo wtedy jest już nastawiony tylko na cukierki. Ale to kwestia
  ustalenia i egzekwowania pewnych zasad. Myślę też, że pewne jego
  reakcje trzeba zaliczyć jako wielki sukces. Gdy np. na polecenie:
  Daj piłkę, podał obrazek piłki byłam zachwycona. Bo on takich
  zadań robił tyle i tak ich nie znosi, że cieszę się, że się
  nie buntował, tylko to zrobił. I inne takie drobiazgi, do
  zauważenia tylko przeze mnie. Powtarzał też pierwsze sylaby
  wyrazów na pani prośbę. Asi, albo mnie powtórzy całe wyrazy czy
  nawet zdania sylabami (no ale trzeba mu podpowiadać, dać mu czas
  itd.). Tu inna osoba, inny sposób mówienia itd- już jest
  problem. Ale coś już jest i wierzę, że z zajęć na zajęcia
  będzie lepiej.
  

  
  

I jak
to jest, że zamierzam napisać krótką notatkę i wychodzi mi
długaśna. Chyba mogę pisać i pisać o moim synku. I na
zakończenie, choć to blog Jędrka, chciałam pochwalić mojego
starszego syna. A kto chce wiedzieć za co, zapraszam tu:

http://szumeczek.blog.pl/archiwum/index.php?nid=14548438