Czarny balonik

Obejrzałam film „Czarny
balonik”. Piękny i bardzo ciężki. Jest to film o mocno
zaburzonym autyście, a może nawet bardziej o zmaganiach się jego
16-letniego brata z autyzmem swojego starszego brata. O życiu z
bratem, z którym żyć łatwo nie jest, o próbie akceptacji. Film
bez łatwego happy endu. Przygniótł mnie swoim ciężarem. Chyba
jeszcze nie jestem gotowa na takie filmy (czy w ogóle można być?
Chyba tylko wtedy jak się ma zdrowe dziecko i podchodzi się do tego
typu historii z dużym dystansem).

Myślałam o moich synach. O
Piotrku, jak on sobie poradzi w życiu z autyzmem Jędrka. Jędrek
nie jest co prawda tak mocno zaburzony, ale to wcale nie znaczy, że
Piotrkowi będzie łatwo. My dorośli trafiając na tego typu problem
się ileś czasu szamoczemy, a co dopiero młody człowiek. Ja kiedyś
jako nastolatka wstydziłam się, że mój ojciec ma trabanta, a co
dopiero gdy się ma brata, który jest inny. Jak Piotrkowi pomóc, by
się nie wstydził, by był dumny z brata, by cenił i akceptował
jego inność? Niedawno Piotruś mi powiedział: „Wiesz, mamo,
chciałbym mieć brata takiego jak inni, który mówi i się bawi”.
A ja durna się rozryczałam i zaczęłam mu tłumaczyć, że Jędrek
być może nigdy nie będzie taki jak inni i trzeba go akceptować
takim, jakim jest. Że to nie znaczy, że jest gorszy, że nie
wiadomo jak to będzie, że kto wie, może w życiu będzie sobie
lepiej radził jak inni itp. itd. Tylko czemu ja ryczę, skoro to
takie fajne? Chyba najpierw sama muszę głęboko w to wszystko
wierzyć, by móc pomóc Piotrkowi. A we mnie jest tyle strachu i
niepewności.

Po obejrzeniu tego filmu
myślałam też o porównywaniu dziecka do dziecka. Bardzo tego nie
lubię bo to mnie deprymuje. Sądziłam, że dołujące jest to, gdy
się widzi, że tamto dziecko to robi a moje nie (gdy mowa o czymś
pozytywnym lub odwrotnie gdy o negatywnym). Za to gdy jest w druga
stronę (gdy to nasze dziecko jest „lepsze”), że to nas
niezdrowo być może ale podnosi na duchu. Ale ten wczorajszy film i
to porównanie jakoś wcale mnie nie podniosło na duchu. Może się
boje, że Jędrkowi się coś zmieni i też zacznie się zachowywać
tak trudno? Na dobrą sprawę nie wiem, jak autyzm się rozwija, czy
zawsze idzie ku lepszemu, czy bywa i w druga stronę? A może po
prostu, gdy się w jakiś sposób dotyka czegoś tak ciężkiego, to
nie ma łatwych pocieszeń.

No jako łatwe pocieszenie sobie mogę dodać, że Jędruś dziś rano ćwiczył LO-LO-LO. I po samodzielnym zrobieniu siusiu przyniósł mi majtki. Może uznał że już czas dorzucić ten element?

A wracając jeszcze do filmy, to dziwię się, że miał tak niskie noty na jakiś tam serwisach oceniających. Bo film jest bardzo dobry i mimo ciężkiego tematu ogląda się świetnie. I ma pełno elementów humorystycznych. To szkoła, jak mówić o czymś tak trudnym nie płacząc, ale usmiechając się lub nawet śmiejąc się w głos.